Francuski alfabet

Alfabet francuski służy do zapisywania odpowiedniego języka. Rozwinął się z  Łaciński 0041–007A . Sam język, pierwotnie był używany w języku łacińskim, który następnie mieszał się z Franków. Pojawiły się nowe dźwięki, dla których nie było odpowiednich sposobów wyświetlania na papierze. Autorzy napisali, starając się jak najdokładniej porównać tekst z dźwiękiem fonetycznym mowy. Najwcześniej, z dokumentów, które spłynęły do ​​nas w języku starofrancuskim, nazywa się „ślubami w Strasburgu”. W roku 842 dwójka wnuków Karola Wielkiego obiecała sobie nawzajem, że nie będą naruszać pokoju.

W średniowieczu granice państw często się zmieniały, każda narodowość posługiwała się własnym dialektem. Brak standaryzacji — ogólne zasady nagrywania dźwięków nie istniały aż do XVII wieku. Z inicjatywy kard. Richelieu w 1636 r. Utworzono Akademię Francuską, która miała ustalić ogólne zasady używania języka. Zunifikowany system pisania był postrzegany jako integralna część władzy państwowej. Miało to pomóc wzmocnić władzę poprzez upowszechnianie przepisów i dekretów oraz uprościć pracę sądów, handlowców i urzędników. Akademia wydała słownik w dwóch tomach, który stał się jedynym standardem normy.

Francuski alfabet w naszych czasach.

Nowoczesny alfabet francuski obejmuje 26 łacińskich liter. Wszystkie mogą być małymi i wielkimi literami. Stosowane są również znaki diakrytyczne. Dieresis (¨) pokazuje, że połączenie samogłosek nie jest dyftongiem. Cedil (¸) oznacza wymowę , a nie . Circumflex (^) jest stosowany na stronie starej łacińskiej s. Dla â, ê i ô oznacza zmienioną wymowę, a powyżej î i û mają wpływ racje ortograficzne. Gravis (ˋ) z literą è oznacza otwarty dźwięk . Nad literami à i ù występują tylko oficjalne słowa. Akut (ˊ) można zobaczyć tylko powyżej e. Oznacza zamknięty dźwięk ).

Można również spotkać ligatury (połączenie dwóch znaków) Æ, Œ. W praktyce są one często zastępowane dwiema zwykłymi literami.