Laciński alfabet

Alfabet łaciński jest alfabetycznym systemem pisma, który pojawił się w pierwszym tysiącleciu pne. Jest to podstawa nie tylko dla większości europejskich skryptów i międzynarodowego alfabetu fonetycznego. Aby nagrywać wiele języków w Afryce i Azji, był również używany. Nawet w Związku Radzieckim w latach dwudziestych alfabety łacińskie były kompilowane dla większości języków narodowych.

Prekursorem alfabetu łacińskiego jest . Być może alfabet etruski również miał silny wpływ. Segregował się około 7 wieku p.n.e. e. Najstarsze zabytki pisma łacińskiego pochodzą z VI wpne. e.

Alfabet łaciński — zmiany

Pierwsze wersje zawierały 21 liter. List Θ, Φ i Ψ słowa nie były stosowane i wykorzystywane do zapisywania liczb. Później, ta rola zaczęła grać C, M i L. W 312 pne. e. Litera Z została usunięta z alfabetu, aw 234 pne. e. w jego miejsce zestaw G. Po podboju Grecji przez Grecję, w I wieku przed naszą erą. E., aby zapisać słowa zapożyczone z języka greckiego, wrócił do Z, a wraz z nim przyszedł Y.

W przeciwieństwie do greckich lub fenickich liter, litery były wywoływane przez ich wymowę (dla spółgłosek z dodatkiem dźwięku ). Starożytni Rzymianie nie używali form małymi, pojawili się znacznie później, bliżej średniowiecza. Ogólnie rzecz biorąc, nowoczesny projekt przybrał kształt, w przybliżeniu, w IX wieku.

W XVI wieku nastąpił podział sylabicznych i non-sylabicznych wariantów liter I i V. Tak było litery J i V. W północnej Europie, w tym samym czasie, digraph VV przekształcony w oddzielnej W. list z jego dodatkiem alfabetu łacińskiego znalazła swój ostateczny (dla prądu moment) forma. Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO) przyjęła je jako „podstawowy alfabet łaciński”. Jednakże, jeśli masz na myśli system pisania języków łacińskich i romańskich, to W nie jest w nim, a alfabet składa się z 25 liter.